Ako si Luis Manzano Arguelles, isang Caviteño. Wala akong lahing artista, hindi ko kaanu-ano si Edu Manzano at lalong hindi ko kamag-anak si Vilma Santos. Kung copyright siguro ng pangalan ang paguusapan e mas may karapatan ako sa pangalang ito. Mas nauna kasi akong ipinanganak sa panganay ni Doods at Ate Vi.
Pero sa aking paglaki, lubos kong pinakinabangan ang pangalang ito. Pangalan pa lang, artistahin na ang dating. Lalo na pag nakita na nila ang may ari ng pangalang iyan. May taas na 5 feet 8 inches, mestisuhin dahil sa kakapirasong dugong Kastila na minana ko sa ninuno ng nanay ko. Kahit na ganyan lang ang height ko, mas matangkad naman akong tingnan. Siguro dahil sa broad shoulders ko. Malalim ang mga mata ko na bahagyang may pagka-singkit. May tamang kapal ang kilay, diretso at hindi putol. Hindi rin naman nagdurugtong o nagsasalubong ang aking dalawang kilay.
May tamang tangos ng ilong na hindi naman masasabing pang-foreigner talaga. Ang lips ko ay bahagyang mapula at medyo maumbok. Kinaiinisan ko ito noong bata pa ako dahil madalas akong lokohin na parang bakla daw ang nguso ko. Sa paglaki ko lang nalaman na ito pala ang isa kong malupit na katangian.
Maitim na maitim ang buhok ko at may maninipis pero diretsong mga hibla. Kung meron akong pinakaiingatang yaman, buhok ko na 'yan. Nasa lahi namin ang napapanot. Kaya ito ang pinaka kinatakutan kong mangyari sa akin. Kaya naman alagang alaga ko ang buhok ko. Hindi ko ito pinayagang dapuan ng kahit na anong uri ng kemikal maliban sa mild shampoo ko. Hindi rin ako lumalabas ng bahay ng basa pa ang buhok sa takot na kapitan ng mapanirang alikabok ang aking buhok. Mabuti naman at sa edad ko ngayong halos 33, ay wala pa namang senyales ng pamamaalam mula sa aking natatanging yaman.
Madalas sabihin sa akin ng nanay at tatay ko na guwapo daw ako. Tatlo kaming magkakapatid, ako ang bunso at nag-iisang lalake. Hindi ko alam kung naging paborito lang nila talaga ako o talagang naga-gwapuhan sila sa akin. Pero may mga nagsasabing guwapo nga daw ako. Sa tingin ko, average lang. May mga kaibigan akong masasabi kong guwapo talaga at alam kong kung pagpapa-cute ang laban e dehado ako. Pero sa tingin ko, at hindi lang siguro nila ito masabi, ay malakas ang sex appeal ko. Bagay na unti unti ko lang na-discover pagka-graduate ko ng college.
Guwapo man o hindi, sa totoo lang, e wala naman talaga akong pakialam. Sa paniniwala ko kasi, character ang magdidikta kung guwapo ang isang lalake, at hindi lang ang physical appearance. Basta ako, inalagaan ko ng tama ang aking sarili. Na-maintain ko ang maganda kong kutis at naging maayos ang aking pangangatawan. Payat ako noong bata ako pero nang maka-graduate ng college, nag-umpisa na akong mag-gym. Nakuha ko ang pangangatawan ng isang basketbolista. Pero bukod nga sa pag-aalaga kong ito sa aking sarili, na-develop ko ang character ko na maraming babaeng nahumaling.
Elementary na ako nang pasikatin ni Ate Vi ang katagang "I love you, Lucky!". Dahil dito, tinawag din ako ng mga kabarkada ko na "Lucky", na kinalaunan ay naging "Lucky Birdie". "Lucky Birdie" hindi dahil sa larong golf, kung hindi dahil sa humigit kumulang na "18 holes" na ini-score ko.
Maaga akong namulat sa kamunduhan. Masisisi ko ito sa mga nakaklase ko noong elementary. Grade 2 ako ng madinig ko na pinapasok pala ang kuwan ng lalake sa kuwan ng babae. Grade 4 na ako ng maniwala ako dito. Dahil pa rin sa pagbibida sa akin ng mga kaklase kong lalake. Nandiri ako sa konseptong ito. Dahil siguro sa paniniwalang madumi ang ari ng tao. Wala akong interes sa topic na ito, pero para huwag mapagdudahang bakla ng mga kaklase ko, nagkunwari akong interesadong interasado ako. Nasubukan ang "hilig" ko ng minsang magkayayaang manood ng X-rated film.
Nagpunta kaming apat na magkakaklase sa bahay ng isa pang kaklase, si Ryan. Bunsong anak, seaman ang tatay, negosyante ang nanay. May dalawang kapatid na nasa high school na nang panahon na 'yon. Alam na alam namin na kapag alas-tres ng hapon, walang tao sa bahay nila hanggang bago mag-alas singko. May school program noong araw na 'yon kaya libre na kami bago pa mag-alas tres. Pumunta na kami sa bahay nila.
Bungalow ang bahay. Duon kami sa sala nila. Sinarado ang mga pinto, pati na mga bintana. Na kung iisipin mo, e lalo palang kaduda dudang may ginagawa kayong kalokohan. Sabi ni Ryan, may mga nakatagong VHS tapes daw sa kuwarto ng mga magulang n'ya. Pumasok si Ryan sa kuwarto ng mga magulang at paglabas ay may dala na itong bala ng VHS. Walang label o marka. Sinubukan namin.
Nagumpisa na ang palabas. May temang fantasy. "Mariang Magiling" ang title. Sa tingin ko, luma na ang palabas. Hindi ko rin kilala ang mga artista. Nagumpisa ang palabas na ipinapakitang naglalakad sa bukid si Mariang Magiling, nakasuot ng puting damit na parang sa isang diwata. At saka ito biglang nawala. Lumitaw itong muli sa harapan ng isang binatang magsasaka, na dali daling dinala si Mariang Magaling sa kanyang kubo. Sa kubo, hinubad ni Mariang Magiling ang pantalon at brief ng lalake. Agad na isinubo ang naghuhumindig nitong pagkalalake.
Sa puntong ito, ang mga kasama kong kaklase ay tutok na tutok sa pinapanood. Habang ako ay nakakaramdam ng pagsama nang sikmura. Ang sumunod na eksena sa aming pinapanood ay nang tuluyan ng hubaran ng lalake si Mariang Magiling. Hinalikan sa dibdib pababa sa kanyang hiyas. Dito, naramdaman ko ang pag-init ng aking mukha at ang pamumuno ng laway sa aking bibig. Habang ang mga kaklase ko ay tahimik pa ring nanonood.
Matapos dilaan nung lalake ang ari ni Mariang Magiling, ipinasok na nito ang kanyang sandata. Sadyang itinatapat ang kamera sa pagpasok at paglabas ng ari ng lalake sa ari ng babae. Hindi ko na napigilan ang aking sarili. Nasuka ako.
Nagulat ang mga kasama ko. Ako naman, sapo ng dalawang kamay ang isinuka ko, tumakbo ako ng banyo at doon itinuloy ang aking pagsusuka. Nang mahimasmasan, nilinis ko ang polo ko at bahagyang nilabhan para mawala ang amoy at marka ng suka. Nilinis ko din ang kalat na ginawa ko sa loob ng banyo. Pag labas ko ng banyo, nakita ko ang mga kaklase ko na naglilinis pa din ng kalat ko. Nakapatay na ang pinapanood nilang fantasy movie.
Tinanong nila ako kung ano ang nangyari. Sinabi ko na lang na masama na ang pakiramdam ko noong umaga pa lang at tingin ko ay lalagnatin na ako. Totoo nga na nilagnat ako. Dalawang araw din akong nagkasakit. Paulit ulit kong naaalala ang mga napanood ko at makailang ulit pa akong nasuka.
After 2 days ay magaling na ako. Naisip ko na hindi pala okay ang sex at malabo ko itong magustuhan. Siguro, magpapari na lang ako. I was 10 years old then.
Pero tulad pala ng mga pagkain na tulad ng bagoong, durian, kimchi, sushi o sashimi, ang hiyas ng babae ay pwedeng kawilihan. Acquired taste kung baga. Nakakaadik pa nga. Pero saka ko na ikukuwento kung paano ko ba na-develop yang "acquired taste" kong iyan.
Ilang buwan pa ang lumipas at tuluyan ko ng nakalimutan ang pakiramdam kong naranasan matapos makapanood ng bold movie. Kahit na hindi nga lubusang nawala sa isip ko ang napanood ko, e hindi ko naman na ito madalas na naaalala na. Pero hindi ko napansin kaagad na nagbago na pala ang pananaw ko sa sex. Hindi na ito nakakadiri para sa akin.
Bukod sa pagbabagong ito, unti unti kong napansin ang pagbabago sa aking sarili. Ang madalas kong pagpansin sa legs ng teacher ko kapag s'ya ay umuupo at bahagyang nalililis ang palda. Na nakakaramdam ako ng kaba kapag nakikita ko ang teacher ko na yumuyuko sa harapan ko at nakikita ko ang bra n'ya. At kapag nakakaramdam ako ng kaba, nararamdaman ko ding may tumitigas sa akin.
Si Teacher Marie. Dalaga. Maputi. Maganda. Mabait. Malambing. Tita ng lahat. Tita pala nilang lahat. Pantasya ko pala. Dahil sa aking pagiisa, inisip ko na siya si Mariang Magiling at ako ang masipag na magsasaka. Dahil sa kanya, nadiskubre ko kung paano palabasin ang aking katas. Grade 5 na ako noon, papuntang Grade 6. Halos 12 years old pa lang ako.
Next: Chapter 3: Tutor
Martes, Mayo 17, 2011
Chapter 1: Obsession
"A mighty pain to love it is,
And 'tis a pain that pain to miss;
But of all pains, the greatest pain
It is to love, but love in vain."
Ayon yan kay Abraham Cowley isang English poet. Hindi ko na matandaan kung ano ang mga naisulat n'ya. Natiyempuhan ko lang naman yang poem na 'yan sa aking pagse-surf sa internet kung ano ba ang love obsession. Pakiramdam ko kasi, kailangan kong maintindihan ang meaning ng love obsession at kung paano ito gagamutin.
O sabihin na nating, paano ko gagamutin ang sarili ko?
Hindi ko akalain, na ang isang inakala kong myth na sakit ay mararanasan ko. Hindi ko lubusang maisip na pwede ngang mangyari sa akin ito. Sabi sa nabasa ko, ang obsession daw ay maaring ma-develop mula pagkabata. Pwede rin itong isang genetic disorder, dahilan sa naranasang addiction ng mga magulang. Maaring addiction sa sigarilyo, sa alak, sa drugs o sa sex. Ang genes na na-develop ng mga bad habits na ito ng magulang ay naipapasa sa mga anak o offspring. Ang mga anak ang may tsansang mag-develop nito hanggang sa pagtanda.
Pwede rin naman daw na ang isang pangit na experience ng bata, tulad ng kakulangan ng atensyon at pagmamahal, o abandonment, ang maging dahilan ng obsession disorder.
Hindi ko alam kung gaano katotoo ang mga ito. Sa naranasan ko, hindi ka dapat totally naniniwala sa mga nakukuha sa internet. Malay natin, baka ang author nito e si manong security guard. Walang magawa kapag duty nya sa gabi kaya nakakagawa ng kung anu-anong kwento at nai-publish pa sa internet.
Pero kung ano pa man ang dahilan ng obsession, totoo itong nangyayari at ito'y naranasan ko. At hindi ito biro. Gusto mong maintindihan kung gaano ito kahirap? Ganito ang nangyari sa akin.
May naka-relasyon ako, si Maria Rogelia De Castro. Siya si Gel, ang babaeng naging sentro ng buhay ko ng nakaraang mahigit dalawang taon. Masasabi kong naging compatible kami sa maraming bagay. Magkasundo sa kalokohan. Magkasama sa tawanan. Limang taon ang age gap namin, pero siguro dahil may pagka-isip bata ako, hindi ito naging problema sa amin. Noong una.
Sa edad nyang 25, pangatlo ako sa naging boyfriend nya. Dumating ako sa panahon na broken hearted siya. Natutuwa ako sa kanya noon dahil talaga namang maganda s'ya. Sigurado ako dito kasi, napakaraming kaopisina nya ang nagsasabi na gusto s'ya.
Maputi, five feet ang taas, may magandang mukha na maikukumpara mo kay Aiko Melendez o Hilda Koronel noong kasikatan nila. Medyo mataba, pero mas tamang sabihing chubby sya. Malaki ang balakang, lalo na ang butt na nakausbong kung maglakad. May kalakihan ang hita, pero siguro, mas nakadagdag ito sa kanyang "sexiness". Masasabi ko rin na mas malaki sa pangkaraniwan ang kanyang boobs. Medyo chubby sya pero umaapaw ang lakas ng appeal. Parang bibe ba? Parang nga.
Mabait, malambing, at punum-puno ng buhay ang mga tawa at mga biro nya. Yan si Gel. Madali kang mai-in-love sa kanya.
Marami akong na-discover sa kanya noong naging kami na. Bagay na hindi mo iisipin na pwede pala. Na kaya n'ya pala. Nakakatuwang isipin na ako ang nagturo sa kanya ng maraming bagay, lalo na sa puntong sex.
Sa loob ng dalawang taon, marami kaming ginawa. Maraming nasubukan. Maraming pinagsaluhan. Pagdating sa sex, si Gel ay isang estudyante na gustong maging summa cum laude. At ako ang kanyang galak na galak na professor.
Siguro kung missionary position lang ang kinawilihan naming posisyon pag dating sa pagtatalik, hindi rin siguro kami mag-e-enjoy ng husto dito. Pero yung willingness namin na mag-eksperimento, yun yung naging daan para ma-discover namin ang aming sensuality. At dito unti-unti kong na-develop ang sobrang pagmamahal sa kanya. Na sa bandang huli nga ay nauwi sa obsesyon.
After two years, marami ang nagbago. Lalo na sa kanya. Dagdag pa dito ang complexity ng aming relasyon kaya unti-unti, pilit syang kumakawala sa akin. Ayoko din naman na pilitin pa s'ya to stay with me. Ayokong isipin na kasama ko s'ya dahil napipilitan na lang. Pero hindi pala ganoon kadali ang mag-sakripisyo. Lalo na kapag mahal na mahal mo na yung taong kailangan mo ng i-give up.
Nag-break kami after more than two years. We agreed to remain friends. Sabi nya mahal pa rin daw nya ako pero hindi na din ako sigurado dito. Isa sa napagkasunduan namin ay ang hindi muna nya pag-e-entertain ng manliligaw within three months. At ang hindi nya pagkakaroon ng boyfriend within 6 months. Okay na siguro ito. Naisip ko, after 6 months siguro, kaya ko na. Hindi pala.
Matapos kaming mag-break, patuloy kaming nagkikita. Hindi na nga lang kasing dalas tulad ng dati. Siguro din, kaya kami nagkikita pa e dahil nakasanayan na. At sa bawat pagkikita na 'yun, nag-e-eksperimento pa rin kami. Ginagawa pa din namin. Ito ang naging mali. Dahil hindi ako naka-move-on, pero ang bilang nya sa 3 months, hindi na nag back to zero.
Unti-unti na din s'yang nagbago. Pangyayari na nagdulot sa akin ng matinding anxiety at depression. Hindi ako makapagkatulog. Oo nga, nagkikita pa rin naman kami pero pahirapan na ang magpa-schedule sa kanya ng "meet up". Kahit pa sabihing pag nagkikita kami e ginagawa pa din namin 'yung paborito naming ritwal, ramdam ko na parang malayo na s'ya sa akin. She's drifting away.
Dumating yung pagkakataon na alam ko namang darating pero hindi ko pa din napaghandaan. Three weeks after our last steamy encounter, may nakilala siya. Madali silang nagkapalagayan ng loob. Ayon sa kwento nya, nakakatuwa daw itong lalaking ito. Magaan daw ang loob nya. Akala ko, kaya ko nang tanggapin ang kwento n'ya. Mali na naman ako.
The next two weeks proved to be very difficult for me, as my anxiety and depression worsen. Hindi na ako makatulog ng mahigit sa apat na oras sa isang araw. Hindi ko matanggap na ang babaeng itinuring kong akin ay magiging pag-aari na ng iba.
Dumating ang araw na hindi ko inasahang mangyayari sa akin. Naramdaman ko na magkikita sila noong araw na 'yun, Biyernes. Nag-text ako sa kanya ng bandang 7:30 PM. Oras yan na alam ko na hawak n'ya ang cellphone n'ya. Makalipas ang 30 minutes, wala pa ring reply. Tumawag ako. Walang sagot. Tumawag ulit ako ng makatlong ulit pa. Wala pa ring sagot.
Maya-maya pa, tumawag s'ya. Nasa dinner daw s'ya. Tanong ko, bakit hindi ka man lang mag-reply? Sabi n'ya, may mga kasama daw s'ya. Tinanong ko kung kasama yung manliligaw nya. Oo daw, pero grupo daw sila. Pakiramdam ko nabastos ako. Parang wala man lang siyang pakundangan sa pagkatao ko. Ano ba naman yung mag-text para sabihing mamaya na lang kami magusap? Nagalit ako. Nagtalo kami.
Dala ng matinding selos, marami akong masasakit na nasabi sa kanya. May mga nasabi din sya sa akin na talaga namang nakapagpalubog sa ego ko. Naawa ako sa sarili ko. Hindi na naman ako nakatulog noong gabing iyon.
Nagkita kami ng sumunod na araw, Sabado. Para pagusapan, siguro sa huling pagkakataon, kung ano na ang dapat pa naming gawin. Hindi naging maayos ang usapan. Iritable sya at maikli na ang pasensya ko. Wala nga kasi akong halos naitulog. Hindi ko inaasahan ang sumunod na pangyayari.
Nasa loob kami ng kotse nya. Nagumpisang magtalo. Nagpalitan ng masasakit na salita. Pero ang higit na nakasakit sa akin ay ang mga salita n'yang ito:
"You think highly of yourself!"
"Hindi mo ako pag-aari!"
Natahimik ako. Wala na akong masabi. Pakiramdam ko, wala akong sasabihin na mauunawaan n'ya. Mula sa kanyang tabi, kinuha ko ang kanyang bag. Binuksan. Nakita ko ang hinahanap ko. Kinuha ko ang cellphone n'ya. Sa puntong ito, hindi magawa ni Gel na makapagsalita. Alam n'ya na galit ako.
Binasa ang nasa inbox. Nakita ko ang text messages sa kanya noong lalaki. Nagdilim ang paningin ko. Sinubukan kong tawagan. Inagaw nya ang cellphone. Hinablot ko ulit. Nagsusumigaw si Gel. Hinawakan ko sya sa leeg, madiin, at sinigawan, minura. Pagkatapos, pinunit ko ang kanyang blouse at pilit na nilamutak ang kanyang boobs.
Wala na ako sa katinuan. Hindi na ako ito. Mali na ang aking ginagawa. Kailangan kong magising.
Nakita ko s'yang umiiyak, takot na takot. Natauhan ako. Hindi ko alam kung paano kami nakalabas sa lugar na 'yon. Hindi ko din alam kung paano ako nakauwi. Ang alam ko lang, malaki ang naging damage nito sa pagka-tao ko. Binangungot ako ng gabing 'yon. Paulit-ulit na nag-flash back sa memory ko ang mga pangyayari. Ginusto kong huwag ng magising.
Binalot ako ng matinding emosyon. Nagbalik-tanaw ako sa nakaraang dalawang taon. Hindi ako makapaniwala!
I can't believe something so beautiful will end like this. I remember how she gave me a high. The time spent with her was the best two years of my life. That day was the darkest day of my life. But I should have known before that she is already a lost battle and I should have just accepted this defeat graciously. It takes a man to accept defeat. It only showed that I was not man enough, contrary to how I looked at myself before.
That day, I saw someone not so like me. I saw a godless person blinded by envy and jealousy. I was led to this self-destruction by my own selfishness. Recent incidents have taken away my self-esteem, and may have probably caused irreparable damage to my being. Until when should I suffer? Up to where this path of self-destruction will lead me?
I want to move on. I want to carry on. I want to be free. I want to be myself.
Paano nga ba ang mag-move on? Paano ko ba gagamutin ang aking obsession? Siguro dapat ko munang makilala ang aking pagkatao.
Ako si Luis Arguelles at ito ang simula ng aking kwento.
Next: Chapter 2: Awakening
And 'tis a pain that pain to miss;
But of all pains, the greatest pain
It is to love, but love in vain."
Ayon yan kay Abraham Cowley isang English poet. Hindi ko na matandaan kung ano ang mga naisulat n'ya. Natiyempuhan ko lang naman yang poem na 'yan sa aking pagse-surf sa internet kung ano ba ang love obsession. Pakiramdam ko kasi, kailangan kong maintindihan ang meaning ng love obsession at kung paano ito gagamutin.
O sabihin na nating, paano ko gagamutin ang sarili ko?
Hindi ko akalain, na ang isang inakala kong myth na sakit ay mararanasan ko. Hindi ko lubusang maisip na pwede ngang mangyari sa akin ito. Sabi sa nabasa ko, ang obsession daw ay maaring ma-develop mula pagkabata. Pwede rin itong isang genetic disorder, dahilan sa naranasang addiction ng mga magulang. Maaring addiction sa sigarilyo, sa alak, sa drugs o sa sex. Ang genes na na-develop ng mga bad habits na ito ng magulang ay naipapasa sa mga anak o offspring. Ang mga anak ang may tsansang mag-develop nito hanggang sa pagtanda.
Pwede rin naman daw na ang isang pangit na experience ng bata, tulad ng kakulangan ng atensyon at pagmamahal, o abandonment, ang maging dahilan ng obsession disorder.
Hindi ko alam kung gaano katotoo ang mga ito. Sa naranasan ko, hindi ka dapat totally naniniwala sa mga nakukuha sa internet. Malay natin, baka ang author nito e si manong security guard. Walang magawa kapag duty nya sa gabi kaya nakakagawa ng kung anu-anong kwento at nai-publish pa sa internet.
Pero kung ano pa man ang dahilan ng obsession, totoo itong nangyayari at ito'y naranasan ko. At hindi ito biro. Gusto mong maintindihan kung gaano ito kahirap? Ganito ang nangyari sa akin.
May naka-relasyon ako, si Maria Rogelia De Castro. Siya si Gel, ang babaeng naging sentro ng buhay ko ng nakaraang mahigit dalawang taon. Masasabi kong naging compatible kami sa maraming bagay. Magkasundo sa kalokohan. Magkasama sa tawanan. Limang taon ang age gap namin, pero siguro dahil may pagka-isip bata ako, hindi ito naging problema sa amin. Noong una.
Sa edad nyang 25, pangatlo ako sa naging boyfriend nya. Dumating ako sa panahon na broken hearted siya. Natutuwa ako sa kanya noon dahil talaga namang maganda s'ya. Sigurado ako dito kasi, napakaraming kaopisina nya ang nagsasabi na gusto s'ya.
Maputi, five feet ang taas, may magandang mukha na maikukumpara mo kay Aiko Melendez o Hilda Koronel noong kasikatan nila. Medyo mataba, pero mas tamang sabihing chubby sya. Malaki ang balakang, lalo na ang butt na nakausbong kung maglakad. May kalakihan ang hita, pero siguro, mas nakadagdag ito sa kanyang "sexiness". Masasabi ko rin na mas malaki sa pangkaraniwan ang kanyang boobs. Medyo chubby sya pero umaapaw ang lakas ng appeal. Parang bibe ba? Parang nga.
Mabait, malambing, at punum-puno ng buhay ang mga tawa at mga biro nya. Yan si Gel. Madali kang mai-in-love sa kanya.
Marami akong na-discover sa kanya noong naging kami na. Bagay na hindi mo iisipin na pwede pala. Na kaya n'ya pala. Nakakatuwang isipin na ako ang nagturo sa kanya ng maraming bagay, lalo na sa puntong sex.
Sa loob ng dalawang taon, marami kaming ginawa. Maraming nasubukan. Maraming pinagsaluhan. Pagdating sa sex, si Gel ay isang estudyante na gustong maging summa cum laude. At ako ang kanyang galak na galak na professor.
Siguro kung missionary position lang ang kinawilihan naming posisyon pag dating sa pagtatalik, hindi rin siguro kami mag-e-enjoy ng husto dito. Pero yung willingness namin na mag-eksperimento, yun yung naging daan para ma-discover namin ang aming sensuality. At dito unti-unti kong na-develop ang sobrang pagmamahal sa kanya. Na sa bandang huli nga ay nauwi sa obsesyon.
After two years, marami ang nagbago. Lalo na sa kanya. Dagdag pa dito ang complexity ng aming relasyon kaya unti-unti, pilit syang kumakawala sa akin. Ayoko din naman na pilitin pa s'ya to stay with me. Ayokong isipin na kasama ko s'ya dahil napipilitan na lang. Pero hindi pala ganoon kadali ang mag-sakripisyo. Lalo na kapag mahal na mahal mo na yung taong kailangan mo ng i-give up.
Nag-break kami after more than two years. We agreed to remain friends. Sabi nya mahal pa rin daw nya ako pero hindi na din ako sigurado dito. Isa sa napagkasunduan namin ay ang hindi muna nya pag-e-entertain ng manliligaw within three months. At ang hindi nya pagkakaroon ng boyfriend within 6 months. Okay na siguro ito. Naisip ko, after 6 months siguro, kaya ko na. Hindi pala.
Matapos kaming mag-break, patuloy kaming nagkikita. Hindi na nga lang kasing dalas tulad ng dati. Siguro din, kaya kami nagkikita pa e dahil nakasanayan na. At sa bawat pagkikita na 'yun, nag-e-eksperimento pa rin kami. Ginagawa pa din namin. Ito ang naging mali. Dahil hindi ako naka-move-on, pero ang bilang nya sa 3 months, hindi na nag back to zero.
Unti-unti na din s'yang nagbago. Pangyayari na nagdulot sa akin ng matinding anxiety at depression. Hindi ako makapagkatulog. Oo nga, nagkikita pa rin naman kami pero pahirapan na ang magpa-schedule sa kanya ng "meet up". Kahit pa sabihing pag nagkikita kami e ginagawa pa din namin 'yung paborito naming ritwal, ramdam ko na parang malayo na s'ya sa akin. She's drifting away.
Dumating yung pagkakataon na alam ko namang darating pero hindi ko pa din napaghandaan. Three weeks after our last steamy encounter, may nakilala siya. Madali silang nagkapalagayan ng loob. Ayon sa kwento nya, nakakatuwa daw itong lalaking ito. Magaan daw ang loob nya. Akala ko, kaya ko nang tanggapin ang kwento n'ya. Mali na naman ako.
The next two weeks proved to be very difficult for me, as my anxiety and depression worsen. Hindi na ako makatulog ng mahigit sa apat na oras sa isang araw. Hindi ko matanggap na ang babaeng itinuring kong akin ay magiging pag-aari na ng iba.
Dumating ang araw na hindi ko inasahang mangyayari sa akin. Naramdaman ko na magkikita sila noong araw na 'yun, Biyernes. Nag-text ako sa kanya ng bandang 7:30 PM. Oras yan na alam ko na hawak n'ya ang cellphone n'ya. Makalipas ang 30 minutes, wala pa ring reply. Tumawag ako. Walang sagot. Tumawag ulit ako ng makatlong ulit pa. Wala pa ring sagot.
Maya-maya pa, tumawag s'ya. Nasa dinner daw s'ya. Tanong ko, bakit hindi ka man lang mag-reply? Sabi n'ya, may mga kasama daw s'ya. Tinanong ko kung kasama yung manliligaw nya. Oo daw, pero grupo daw sila. Pakiramdam ko nabastos ako. Parang wala man lang siyang pakundangan sa pagkatao ko. Ano ba naman yung mag-text para sabihing mamaya na lang kami magusap? Nagalit ako. Nagtalo kami.
Dala ng matinding selos, marami akong masasakit na nasabi sa kanya. May mga nasabi din sya sa akin na talaga namang nakapagpalubog sa ego ko. Naawa ako sa sarili ko. Hindi na naman ako nakatulog noong gabing iyon.
Nagkita kami ng sumunod na araw, Sabado. Para pagusapan, siguro sa huling pagkakataon, kung ano na ang dapat pa naming gawin. Hindi naging maayos ang usapan. Iritable sya at maikli na ang pasensya ko. Wala nga kasi akong halos naitulog. Hindi ko inaasahan ang sumunod na pangyayari.
Nasa loob kami ng kotse nya. Nagumpisang magtalo. Nagpalitan ng masasakit na salita. Pero ang higit na nakasakit sa akin ay ang mga salita n'yang ito:
"You think highly of yourself!"
"Hindi mo ako pag-aari!"
Natahimik ako. Wala na akong masabi. Pakiramdam ko, wala akong sasabihin na mauunawaan n'ya. Mula sa kanyang tabi, kinuha ko ang kanyang bag. Binuksan. Nakita ko ang hinahanap ko. Kinuha ko ang cellphone n'ya. Sa puntong ito, hindi magawa ni Gel na makapagsalita. Alam n'ya na galit ako.
Binasa ang nasa inbox. Nakita ko ang text messages sa kanya noong lalaki. Nagdilim ang paningin ko. Sinubukan kong tawagan. Inagaw nya ang cellphone. Hinablot ko ulit. Nagsusumigaw si Gel. Hinawakan ko sya sa leeg, madiin, at sinigawan, minura. Pagkatapos, pinunit ko ang kanyang blouse at pilit na nilamutak ang kanyang boobs.
Wala na ako sa katinuan. Hindi na ako ito. Mali na ang aking ginagawa. Kailangan kong magising.
Nakita ko s'yang umiiyak, takot na takot. Natauhan ako. Hindi ko alam kung paano kami nakalabas sa lugar na 'yon. Hindi ko din alam kung paano ako nakauwi. Ang alam ko lang, malaki ang naging damage nito sa pagka-tao ko. Binangungot ako ng gabing 'yon. Paulit-ulit na nag-flash back sa memory ko ang mga pangyayari. Ginusto kong huwag ng magising.
Binalot ako ng matinding emosyon. Nagbalik-tanaw ako sa nakaraang dalawang taon. Hindi ako makapaniwala!
I can't believe something so beautiful will end like this. I remember how she gave me a high. The time spent with her was the best two years of my life. That day was the darkest day of my life. But I should have known before that she is already a lost battle and I should have just accepted this defeat graciously. It takes a man to accept defeat. It only showed that I was not man enough, contrary to how I looked at myself before.
That day, I saw someone not so like me. I saw a godless person blinded by envy and jealousy. I was led to this self-destruction by my own selfishness. Recent incidents have taken away my self-esteem, and may have probably caused irreparable damage to my being. Until when should I suffer? Up to where this path of self-destruction will lead me?
I want to move on. I want to carry on. I want to be free. I want to be myself.
Paano nga ba ang mag-move on? Paano ko ba gagamutin ang aking obsession? Siguro dapat ko munang makilala ang aking pagkatao.
Ako si Luis Arguelles at ito ang simula ng aking kwento.
Next: Chapter 2: Awakening
Lunes, Mayo 16, 2011
Panimula
Bata pa ako ay pangarap ko ng makapagsulat. Sinubukan kong lumikha ng mga kwento at ibahagi sa aking mga kamag-aral. Pero siguro, dala ng kabataan, kulang sa sustansya at katotohanan ang aking mga kuwento. Walang sumeryoso sa mga gawa ko. Walang nawili.
Hindi ko rin alam kung paano ko ba talaga lilikhain ang aking kwento. Sa paraan bang katulad ng ginagawa ng mga sikat ng nobelista? Parang mahirap sa akin na magpaka-Lualhati Bautista. Hindi kagandahan ang aking marka sa aming Pilipino subject. Hindi rin naman kagalingan ang grado ko sa English subject. Sapat na bang dahilan ito para huwag na nga lang magsulat? Siguro nga, kaya hindi ko na sinubukan pang muli. Hanggang masumpungan kong muli ang hilig kong ito.
Sa panahon ngayon ng internet, text messaging, facebook, at twitter. Sa mga makabagong libro na iniakda ng tulad ni Bob Ong, naisip ko lang na pwede nang magkwento sa paraang kung paano ka totoong magsalita. Dahil dito ka maiintindihan ng mga kausap mo.
At totoo nga, yung mga kwento ko sa mga kaibigan ko, na kinababaliwan nilang pakinggan, e sinabi ko sa paraang nakasanayan ko. Sa ganitong pananalita ako magku-kwento. Ayos ba? Kung ayos lang, e di, hihirit na ako?
Hindi ko rin alam kung paano ko ba talaga lilikhain ang aking kwento. Sa paraan bang katulad ng ginagawa ng mga sikat ng nobelista? Parang mahirap sa akin na magpaka-Lualhati Bautista. Hindi kagandahan ang aking marka sa aming Pilipino subject. Hindi rin naman kagalingan ang grado ko sa English subject. Sapat na bang dahilan ito para huwag na nga lang magsulat? Siguro nga, kaya hindi ko na sinubukan pang muli. Hanggang masumpungan kong muli ang hilig kong ito.
Sa panahon ngayon ng internet, text messaging, facebook, at twitter. Sa mga makabagong libro na iniakda ng tulad ni Bob Ong, naisip ko lang na pwede nang magkwento sa paraang kung paano ka totoong magsalita. Dahil dito ka maiintindihan ng mga kausap mo.
At totoo nga, yung mga kwento ko sa mga kaibigan ko, na kinababaliwan nilang pakinggan, e sinabi ko sa paraang nakasanayan ko. Sa ganitong pananalita ako magku-kwento. Ayos ba? Kung ayos lang, e di, hihirit na ako?
Mag-subscribe sa:
Mga Post (Atom)